Τα όσα γράφηκαν, γράφονται και θα γράφονται για τον Μίμη Δομάζο, αναδεικνύουν τη διαχρονική αξία και την προσωπικότητα ενός αθλητή σύμβολο για την εποχή του και πανάξιου για το ποδοσφαιρικό Πάνθεον της χώρας.
Το ταλέντο και τα χαρίσματα που τον διέκριναν, αλλά κυρίως το άδολο πάθος με το οποίο δίνονταν στον αγώνα, τον έκαναν αγαπητό μεταξύ των ποδοσφαιριστών και σεβαστό από τους φιλάθλους όλης της Ελλάδας, ανεξαρτήτως οπαδικών προτιμήσεων.
Σε όλους τους ύμνους που γράφονται και λέγονται για τον αρχηγό, τον «στρατηγό» και φίλο, επιτρέψτε μου να προσθέσω μια άλλη πλευρά του χαρακτήρα του, η οποία έχει να κάνει με την συνδικαλιστική του δράση, καθώς αρκετοί και κυρίως η νέα γενιά των φιλάθλων, ενδεχομένως αγνοεί ότι ο Μίμης υπήρξε ιδρυτικό μέλλος και πρώτος Πρόεδρος του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών (σ.σ. πλέον και Ποδοσφαιριστριών).
Η καθολική εκτίμηση για το πρόσωπό του από το σύνολο των ποδοσφαιριστών, εκδηλώθηκε το 1976 με την ανάδειξή του στην ηγεσία του νεοσύστατου συνδικαλιστικού μας οργάνου.
Με πρόεδρο τον Μίμη ο Σύνδεσμος οργάνωσε την μεγάλη πανελλαδική απεργία, με αιτήματα την επαγγελματική κατοχύρωση των ποδοσφαιριστών και την εξυγίανση του αθλήματος.
Τον Δεκέμβριο του 1977 το Δ.Σ. του ΠΣΑΠ (σ.σ. πλέον ΠΣΑΠΠ) αποφάσισε την πρώτη πανελλαδική απεργία των ποδοσφαιριστών. Ο Μίμης ήταν σύμφωνος με την δυναμική διεκδίκηση των αιτημάτων μας, αλλά για επαγγελματικούς λόγους δεν παρέστη στην επίμαχη συνεδρίαση.
Αργά το βράδυ κι αφού τα μέλη του Δ.Σ. όπως οι Μίμης Παπαϊωάννου, Αντώνης Αντωνιάδης, Κώστας Αϊδινίου, Γιάννης Κυράστας, Γιάννης Μπαλάφας έφυγαν για σπίτια τους, καθώς είχαν προπόνηση την επομένη, μεταβήκαμε με τον Κώστα Λεβέντη στην μπουάτ «Ζυγός» ,την οποία διαχειρίζετο επιχειρηματικά ο Μίμης και τραγουδούσε , η τότε σύζυγος του Βίκυ Μοσχολιού, προκειμένου να τον ενημερώσουμε για τις αποφάσεις που ελήφθησαν στη συνεδρίαση, ώστε να μην τις πληροφορηθεί από τις εφημερίδες.
«Καλώς ήρθατε», μας λέει, «καθίστε στο τραπέζι και επιστρέφω». Έρχεται στην παρέα μας και αρχίζουμε να τον ενημερώνουμε για τις αποφάσεις που λάβαμε και τις λεπτομέρειες για την απεργία.
«Ρε, αφήστε τις λεπτομέρειες, μη μου λέτε ιστορίες, ξέρω ποιοι είστε και οι δυο σας, πάμε να τους φάμε» μας διακόπτει.
Επιμένω εγώ να του αναπτύσσω κάποια επιχειρήματα, αλλά ο Μίμης είναι πιο αποφασισμένος από εμένα.
«Άστα ρε Μάλλιαρη αυτά, όταν εγώ έμενα στην παράγκα απέναντι από το γήπεδο του Παναθηναϊκού, η μάνα μου χώριζε την παράγκα με ένα σεντόνι, στη μία πλευρά κοιμόμουν εγώ ο μικρούλης με τη μάνα μου, και στο άλλο κρύβαμε τους αντάρτες. Πάμε λοιπόν όλοι μαζί ενωμένοι για τη νίκη».
Ο Μίμης δεν μιλούσε πολιτικά, αλλά επί της ουσίας δρούσε πολιτικά. Είχε γνωρίσει τη φτώχεια, βίωσε την αδικία και αντιλαμβάνονταν πως λειτουργούν οι πολιτικοί και οι μεγαλοπαράγοντες.
Χάρις στα λαϊκά του βιώματα, την αγάπη του για τα παιδιά, τη φιλία με τους συναδέλφους του και την αγάπη που εισέπραττε από τον κόσμο, έβγαινε νικητής με ότι κι αν καταπιάνονταν.
Αντίο μέγιστε Μίμη, αρχηγέ εντός κι εκτός γηπέδων, με τη λαϊκή ψυχή, την αγωνιστικότητα και την ανθρωπιά. Καλό σου ταξίδι και καλό αντάμωμα με όλα τα ποδοσφαιρικά αστέρια που δόξασαν το άθλημα.
