Pejovic: «Με απείλησαν ότι θα μου σπάσουν χέρια και πόδια»

Ο ειδικός προσκεκλημένος, Dragisa Pejovic, στην παρουσίαση του Black Book την περασμένη Τρίτη στις Βρυξέλλες, κατήγγειλε ότι δέχθηκε άμεση απειλή για τη σωματική ακεραιότητα του.
Ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής, μίλησε για τις συνταρακτικές εμπειρίες του γύρω από το ποδόσφαιρο, όταν αυτός ήταν,  ακόμα,  εν ενεργεία επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.
Ο  Pejovic παρέδωσε την πρώτη έκδοση του βιβλίου σε εκπροσώπους του Ευρωκοινοβουλίου και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Όταν ο Pejovic μίλησε για την δική του μαύρη σελίδα στην ιστορία της σταδιοδρομίας του, όλο το κοινό ήταν σιωπηλό.
Όλοι οι παρευρισκόμενοι δημοσιογράφοι και οι εκπρόσωποι των συνδέσμων ποδοσφαιριστών συγκινήθηκαν από την ιστορία του, που είναι σίγουρα και ιστορία πολλών άλλων ποδοσφαιριστών ενώ  κανείς από τους παρευρισκόμενους δεν έμεινε ανεπηρέαστος από την ιστορία του 29χρονου Σέρβου αμυντικού, καθώς έβλεπαν έναν άνθρωπο εύθραυστο με λυπημένα μάτια, που εξιστορούσε με υπομονή την πιό δύσκολη περίοδο της ζωής του.
«Είμαι ο Dragisa Pejovic, 29 ετών, επαγγελματίας ποδοσφαιριστής απο την Σερβία. Έχω παίξει επαγγελματικό ποδόσφαιρο στην Σερβία για 12 χρόνια. Έπαιξα για την FC Borac Cacak για έξι χρόνια. Εκείνη την περίοδο υπήρχαν μόνο προβλήματα, ρατσισμός και κάθε είδους βία».
«Θυμάμαι σε ένα παιχνίδι, όπου οι οπαδοί της ομάδας μου, υβρεολογούσαν κατά ενός συναδέλφου από την Zimbabwe, Mike Tamvanjera, διότι είχε διαφορετικό χρώμα. Αυτό ήταν το πρώτο κρούσμα ρατσισμού στην Σερβία. Σας διαβεβαιώνω ότι ακόμα και τώρα έχουμε κρούσματα ρατσισμού».
«Τον τελευταίο χρόνο που έπαιζα, έζησα στο πετσί μου την φυσική βία, από έναν διευθυντή της ομάδας μπροστά στους συμπαίκτες μου, όταν ΤΟΝ ΡΩΤΗΣΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΤΕ ΘΑ ΠΛΗΡΩΘΟΥΜΕ».
«Με εκβίαζαν και μου ασκούσαν, κατ’ επανάληψη, ψυχολογική και σωματική βία, όταν δεχόμουν προτάσεις για να υπογράψω με ομάδες του εξωτερικού. Δε μου επέτρεπαν να πάω διότι κάποιοι από την ομάδα μου, ζητούσαν χρήματα».
«Σε όλη την καριέρα μου σε αυτή την ομάδα, ζητήθηκε από πολλούς συμπαίκτες μου, να στήσουν παιχνίδια. Όποιος αρνιόταν, τον έβγαζαν έξω από την ομάδα».
«Έπαιξα σε στημένα παιχνίδια, ΟΧΙ γιατί το ήθελα, αλλά επειδή ΗΜΟΥΝΑ ΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΟΣ. Με ανάγκαζε η διοίκηση.» «Εάν αρνιόμουν, δε θα πληρωνόμουν και έτσι δε θα είχα χρήματα να ζήσω την οικογένειά μου».
«Μία νύχτα πρίν από έναν αγώνα, με κάλεσαν κάποιοι. Με πήραν από το ξενοδοχείο το πρηγούμενο βράδυ πριν το παιχνίδι, με έβαλαν σε ένα αυτοκίνητο, και με γύριζαν όλη την νύχτα μέσα στους δρόμους της πόλης. Με εκβίασαν, με απείλησαν ότι θα με πληρώσουν μόνο 3.000 Δινάρια Σερβίας, αν και ο μισθός μου ήταν 15.000 Δινάρια Σερβίας».
«Πολλές φορές με απείλησαν ότι θα μου σπάσουν χέρια και πόδια εάν δεν υπάκουα στις εντολές τους». Στο τέλος, οι αντοχές του Pejovic έφτασαν στο απροχώρητο και παραιτήθηκε από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο.
«Τώρα παίζω ερασιτεχνικά για την FC Novi Pazar, δανεικός από την FC Bane. Είμαι ικανοποιημένος που δεν παίζω πλέον στην επαγγελματική κατηγορία έστω και άν ήμουν από τους καλύτερους αμυντικούς της Σερβίας». «Επίσης κατάλαβα εδώ και πολύ καιρό ότι η καριέρα μου δε θα βελτιωνόταν, διότι έπαιζα τα παιχνίδια των άλλων και όχι για μένα…». «Τώρα ζώ με ελάχιστα. Η μόνη παρηγοριά μου είναι ότι δεν είμαι μόνος. Δεν μπορώ να πώ ότι γνωρίζω κάποιον επαγγελματία ποδοφαιριστή στην Σερβία που να έχει αρκετά έσοδα για να  συντηρηθεί και να συντηρήσει την οικογένειά του και μιλάμε για τα βασικά».
«Το ποδόσφαιρο της Σερβίας είναι γεμάτο εγληματικότητα και εγκληματίες και στο τέλος δεν μπορούσα να το αντέξω ψυχολογικά αλλά ούτε και να τους πολεμήσω. Ο υπόκοσμος του ποδοσφαίρου, βάζει σε προτεραιότητα μόνο τα δικά του συμφέροντα και χρησιμοποιούν οποιαδήποτε μέσα για να πετύχουν τον στόχο τους, ενώ οι παίκτες πρέπει να κρατούν το στόμα τους κλειστό και να υποφέρουν, αφού ούτε η πολιτεία και κυρίως ούτε οι ποδοσφαιρικές αρχές δεν νοιάζονται για μας».
Όπως μας εξιστόρησε ο Pejovic, δεν είναι ο μόνος που υπέφερε από εγκληματικές διοικήσεις ομάδων. Η ελπίδα και το όνειρό του, όπως και όνειρο πολλών νέων, κατέληξε να είναι εφιάλτης…
«Ο Pejovic είναι ήρωας», δήλωσε με συγκίνηση η κα Emine Bozkurt, μέλος του Ευρωκοινοβουλίου, η οποία ήταν παρούσα στην συνέντευξη τύπου και παρέλαβε την πρώτη έκδοση του βιβλίου.
Η πρώτη της αντίδραση, ως  σχόλιο στην εξομολόγηση του Pejovic, περιελάμβανε μόνο επαίνους  για το άτομο του ενώ δήλωσε: «Χρειαζόμαστε περισσότερους σαν τον Dragisa Pejovic να βγούν μπροστά και να πουν την ιστορία τους».

Pejovic: ‘They threatened to break my arms and legs’