Αφιερωμένη στους πρόσφυγες είναι η 20η Ιουνίου, καθώς έχει οριστεί ως ημέρα αλληλεγγύης στα εκατομμύρια των συνανθρώπων μας που αναγκάζονται να φύγουν από τις πατρίδες τους και να αναζητήσουν την τύχη τους κάπου αλλού. Η Ελλάδα αποτελεί για χιλιάδες τον ενδιάμεσο ή και τερματικό σταθμό και ως χώρα καλούμαστε να τους υποδεχθούμε και να τους βοηθήσουμε, ώστε να γυρίσουν σελίδα στη ζωή τους.
Μεταξύ άλλων στα γήπεδα της πατρίδας μας και πιο συγκεκριμένα στον Παναιτωλικό αγωνίζεται ο Αλχασάν Καμαρά, που αποτελεί παράδειγμα θέλησης για ζωή. Γεννημένος στη Σιέρα Λεόνε έζησε από κοντά τη φρίκη του εμφύλιου πολέμου που συγκλόνισε τη χώρα του, μέχρι που κατάφερε να έρθει στην Ευρώπη και τη Σουηδία. Εκεί ανέπτυξε έντονη δράση και βοήθησε πολλούς συμπατριώτες του και μη, που επίσης βρήκαν «καταφύγιο» στην ευρύτερη περιοχή της Σκανδιναβίας.
Μάλιστα έγραψε και ένα βιβλίο με τίτλο «Κρέσπο, ένα ταξίδι στο ποδόσφαιρο», όπου στάθηκε στο πόσο πολύ τον βοήθησε το άθλημα. Είναι χαρακτηριστικό πως σε μία συνέντευξή του σε ΜΜΕ της Σουηδίας είχε πει πως «ήθελα να πεθάνω. Εβλεπα τους γείτονές μου να δολοφονούνται σε καθημερινή βάση και ένιωθα πως δεν ήθελα να ζήσω άλλο, ώστε να μην παρακολουθώ τη φρίκη που υπήρχε. Να μην έχω πλέον εφιάλτες και να μην ζω με τον τρόμο, βλέποντας τα μικρά παιδιά-στρατιώτες και περπατούσαν στους δρόμους της πόλης μου. Ομως είμαι ευγνώμων που έζησα. Ο τρόμος πέρασε και αισθάνομαι ασφαλής. Πλέον δεν έχω πρόβλημα ώστε να κοιμηθώ και απέκτησα οικογένεια, Με βοήθησε πολύ το ποδόσφαιρο».
Ο 26χρονος φορ μίλησε στην ιστοσελίδα του ΠΣΑΠ για το πώς μπορούμε όλοι μας να σταθούμε αλληλέγγυοι σε όσους έρχονται στην Ελλάδα αναζητώντας μία καλύτερη ζωή. Εφερε μάλιστα στο νου του και πώς ένιωθε εκείνος ως πρόσφυγας. «Θυμάμαι τα πάντα από την πρώτη μου ημέρα. Πόσο κρύο έκανε. Που δεν ξέραμε τι θα μας συμβεί. Βρισκόμασταν στον τερματικό σταθμό και περιμέναμε. Οπως και δεν θα ξεχάσω και την ημέρα που ξεκίνησα τα δοκιμαστικά μου στο ποδόσφαιρο. Δεν είχα άλλη επιλογή. Ηθελα να πετύχω, όχι μόνο για μένα αλλά για να βοηθήσω την οικογένειά μου και όσους αγαπώ. Φοβόμουν. Αλλά όχι για μένα. Φοβόμουν μήπως αποτύχω, καθώς έτσι δεν θα μπορούσα να τους βοηθήσω», ήταν τα λόγια του.
Αλήθεια όμως, ποιες είναι οι βασικές ανάγκες ενός ανθρώπου που βρίσκεται ξαφνικά σε έναν ξένο τόπο. Ο Καμαρά μας εξηγεί. «Είναι πολλά. Χρειάζεται φαγητό, νεαρό, ρούχα, ένα κατάλυμα. Αλλα το κυριότερο είναι να έχεις δίπλα σου ανθρώπους να σε βοηθήσουν να κατανοήσεις τη χώρα που ήρθες και να εγκλιματιστείς. Να μάθεις τη γλώσσα, τις συνήθειές της, να σου βρουν μία δουλειά, αν πρόκειται για μικρά παιδιά να πάνε στο σχολείο. Είναι πολλά», θα μας πει, ενώ στάθηκε και στη σημασία του ποδοσφαίρου, ως «όχημα» για την ένταξη των προσφύγων. «Μπορεί να βοηθήσει πάρα πολύ. Τόσο ως άθλημα, όσο και ατομικά ο κάθε παίκτης. Ο ποδοσφαιριστής δεν πρέπει να σκέφτεται μόνο το ποδόσφαιρο. Πρέπει να δίνει πράγματα πίσω στην κοινωνία. Να βοηθάει όπου μπορεί. Είναι σημαντικό γιατί οι ποδοσφαιριστές είναι αναγνωρίσιμοι και ο κόσμος τους ακολουθεί».
Κλείνοντας έστειλε το δικό του «μήνυμα», για το πώς μπορούμε όλοι να βοηθήσουμε όσους έρχονται στη χώρα μας. «Αν κάποιος βρεθεί π.χ. στο Αγρίνιο, θα προσπαθήσω να του δείξω την πόλη, τους ανθρώπους της. Να μάθει τον τόπο και όσους κατοικούν εδώ. Πώς ζουν. Τη γλώσσα, τις συνήθεις που υπάρχουν. Μην δίνετε απλά χρήματα. Αν προσφέρεις χρήματα σε κάποιον θα τον βοηθήσουν για μία ημέρα, μία εβδομάδα το πολύ. Και μετά; Πάλι θα βρίσκεται στο ίδιο σημείο, Οχι, είναι λάθος. Οι άνθρωποι που πάνε σε μία ξένη χώρα δεν χρειάζονται τέτοιου είδους βοήθεια. Πρέπει να ενσωματωθούν στην κοινωνία. Αυτό είναι το σημαντικό. Να βρουν μία δουλειά ώστε να ζουν αξιοπρεπώς εκείνοι και οι οικογένειές τους. Να μορφωθούν. Είναι σημαντικό να δώσουμε τη δυνατότητα στα νέα παιδιά να πάνε σχολείο. Να μάθουν τη γλώσσα της χώρας που βρίσκονται. Οχι χρήματα. Δεν είναι αυτό το σημαντικό», ήταν τα λόγια του.
